Cioteczka w czerwonym samochodzie

– czyli chrzanienie o dupie Maryni zakrawające o narzekanie na własną egzystencję i wszechobecną ludzką głupotę.

Naprawdę nie chciało mi się pisać przez ostatnie kilka dni, jednak cieszę się niezmiernie, że czytelników przybywa, a i niektórzy zadają mi konkretne pytania, opisując własne historie. Zanim zacznę swoje biadolenie, chciałabym zaznaczyć, że ciężko mi czytać komentarze zostawione pod wszystkimi postami, dlatego jeśli macie do mnie jakieś pytania, piszcie, proszę, pod aktualnym wydaniem lub w nowo powstałej zakładce: "Dla Was!". Dziękuję. ;)

Zanim zacznę, chcę uprzedzić, że wszystko poniżej jest wynikiem buzujących hormonów, przez co cała wypowiedź jest, za przeproszeniem, w chuj chaotyczna. Dziękuję po raz drugi.

A teraz do rzeczy!

Jak każda przedstawicielka płci pięknej jestem zmuszona przeżyć kilka dni w miesiącu, podczas których mam ochotę pourywać wszystkim zakute łby, zajadać się lodami zagryzając je popcornem, a przy okazji płacz wywołuje u mnie nawet mały kotek bawiący się włóczką (choć tych diabłów normalnie nie mogę ścierpieć). Ach! Jeszcze coś. Zaczynam myśleć (tak, tak, czekam na wytykanie tego, co się dzieje, gdy okres mi się nie zbliża. Uprzedzę: też myślę. Czasami.). W nadmiernych ilościach, mieszając ze sobą odczucia, emocje i tracąc całkowicie pozostałości obiektywizmu, jakie we mnie się tliły. Hormony zaczynają we mnie buzować i przyznam szczerze: mam niezmierną ochotę przegryźć tętnicę każdemu przedstawicielowi płci przeciwnej, ale tuż przed tym, po prostu się przytulić do niego i trwać w takim stanie, dopóki ten się nie odezwie. Wtedy oczywiście przechodzimy do wcześniejszego zamierzenia. 

Idąc z Ewcią przez ulice mojego zapyziałego miasteczka, stwierdziłyśmy bardzo ciekawą rzecz. Mianowicie: nieważne jak bardzo nienawidziłybyśmy facetów, nieważne jak bardzo dawaliby nam w kość lub nie rozumiałybyśmy ich zachowań (bo byśmy sobie dopowiadały tryliard różnych scenariuszy plus analizowały każde słowo, każde spojrzenie, pierdnięcie, westchnięcie, itd.) – my i tak nie będziemy potrafiły na dłuższą metę bez nich żyć. Jasne, rok, dwa. Trzynaście. Niektóre kobitki postanowią pójść do zakonu, inne zostaną lesbijkami, ale ta ostatnia część się zbuntuje, tupnie nogą i krzyknie: JA CHCĘ CHŁOPA! I tyle. 

My po prostu jesteśmy stworzone do tego, aby kogoś mieć. Nawet jeśli się do tego żadna nie przyzna, a największe feministki zaczną głosować i wydzierać te swoje pyskate mordki: tak już jest. I nie mówię tutaj o tym, że kobieta nie da rady sobie bez faceta – bo da, ale przytulanie się do puchatego psa lub poduszki w końcu jej przestanie wystarczać, tak samo jak jakiś tam gumowy przyjaciel schowany pod łóżkiem. 

Możemy udawać twarde, samowystarczalne zołzy, ale na dobrą sprawę – pragniemy mieć kogoś bliskiego. Nawet na jedną, krótką chwilę, co wcale nie usprawiedliwia zachowywania się jak latające desperatki, które za wszelką cenę muszą znaleźć mężczyznę/faceta/chłopaka/whatever – tutaj mówimy definitywne: NIE.

Julia bez Romea radzi: czasami człowiekowi naprawdę jest ciężko, nie może zapominać o swojej wartości. Nawet jeśli jest nam fatalnie, czujemy się samotne, nigdy, ale to PRZENIGDY nie próbujcie robić z siebie zdesperowanych panienek, które oddadzą wszystko za chwilę zainteresowania drugiej osoby. Dziewczyny, po prostu nie. Lepiej przeczekać, poużalać się nad sobą, wypić lampkę wina, wziąć długą kąpiel (lub prysznic jak ktoś wanny pozbawiony), obejrzeć film, pogadać z przyjaciółką, wypłakać się za wszystkie czasy. A gdy PMS się skończy i okrutna ciotka odjedzie czerwonym autem - wszystko wróci po staremu, a hormony się uspokoją. I tak, będę tłumaczyć się tym, że WSZYSTKO JEST WINĄ HORMONÓW.

PS. Wiedzieliście, że Lawrence to po polskiemu Wawrzyniec? A Santiago – Jakub? Patrzcie, ile się człowiek może nauczyć.