Przyjaźń

–  w tym rozdziale dowiecie się o jałowości (ale i prawdziwej cenie) niektórych  znajomości.

Na wstępie, nim cokolwiek napiszę zgodnego z głównym tematem, chciałabym serdecznie podziękować wszystkim, którzy tego bloga czytają, komentują, obserwują i co tylko. Jest mi niezmiernie miło, że są tacy, którzy uważają moje lanie wody za interesujące, a przede wszystkim – za coś, co im pomaga. Maniu, Motyko, Shane (o której również się w końcu coś znajdzie), Ewcia (i o niej również), Fluffy i wiele innych – dziękuję.

Do posłuchania polecam również to (bardzo nastroiło mnie do napisania tego wpisu):

No i zaczynamy.

Każdy z nas miał taką osobę, na której mógł polegać niemalże w każdej możliwej chwili; potrafił się wyżalić, wypłakać, opowiedzieć o wszystkim, a przy tym ta osoba stawała się naszym towarzyszem na dobre i złe. Wielu z nas myślało, że możemy polegać na tej osobistości, że ta przyjaźń lub jakkolwiek inaczej nazwać tę relację, będzie trwała wiecznie. Że jako staruszkowie będziemy zapieprzać o laskach, niczym stare trabanty, pozostawiając za sobą nieprzyjemną dla wielu woń, choć podczas rozmowy i przekrzykiwania się nawzajem, żadne z nas nie zwróciłoby uwagi na jakiś zapach. Ważne, by osoba idąca obok miała mniejsze bóle reumatyczne niż ostatnio, a rozrusznik serca drugiej działał jak należy. Idylliczna wizja, prawda? I owszem, wielu z nas będzie miało takiego przyjaciela, który okaże się tym na dobre i na złe – takiego człowieka, którego nie będzie brzydził nasz widok w rozciągniętym dresie, a jeśli już to dostaniemy porządnego kopniaka w tyłek tylko dlatego, żebyśmy w końcu się ogarnęli, bo ileż można. Ten przyjaciel będzie trzymał nam głowę nad kiblem, gdy nie dotrwamy do końca imprezy w pełnej trzeźwości (umysłu ,oczywiście), a wizja zarzyganego stroju jest gorsza od pilnowania czy się nie topimy w klozecie. I ten sam będzie cieszył się naszym szczęściem, ale także nie zawaha nam się dać po mordzie, gdy zaczniemy robić z siebie debili.

Ale zanim trafimy na takiego prawdziwego przyjaciela... Musimy poznać wielu, którzy się nimi nie okażą. Którzy z początku mogą być kimś nam bliskim (lub my sami przypniemy im taką etykietkę), zaufanym. Którzy nagle zaczną oddziaływać na nas, naszą osobowość, decyzje jakie podejmujemy. Przykłady takich osób... Jest ich mnóstwo, a przynajmniej ja z własnego doświadczenia mogę coś na ten temat wspomnieć.

Nie będę opisywała całej historii tych znajomości, ani nie uwzględnię osób, które się z tym łączyły. Skupię się przede wszystkim na uczuciu, jakie towarzyszyło każdemu z takich zawodów, dobrze? Tak będzie łatwiej (przynajmniej mam nadzieję) niektórym to zrozumieć.

Wyobraźcie sobie szczeniaka, którego ktoś zabrał ze schroniska. Pies zaczyna darzyć zaufaniem człowieka, przełamuje się, przywiązuje do nowego właściciela i traktuje go jako członka stada – swojego własnego, które należy bronić, kochać i szanować każdego z bliskich. Czasami zdarzają się scysje, gdy szczeniak nabroi albo właściciel pozwoli sobie za dużo. Wtedy jedno lub drugie trzyma dystans, jednak zawsze któreś się przełamuje i albo człowiek podrzuca smakołyk zwierzęciu, albo psiak podchodzi i trąca wilgotnym nosem rękę pana. Pewnego dnia właściciel pakuje szczeniaka do samochodu, niczym przed wycieczką nad wodę, do parku, pola, gdziekolwiek. Pies chodzi podekscytowany, szczęśliwy. I auto się zatrzymuje. Pan wychodzi, wyprowadza zwierzę przy pomocy smyczy... I prowadzi do najbliższego drzewa, do którego go przywiązuje. A potem odjeżdża. Tak po prostu.

Jak się może czuć taki psiak? Zdradzony, upokorzony, zraniony. Tęskni, szarpie się. I znowu przestaje ufać. Przestaje wierzyć w to, że ludzie jednak potrafią mieć dobre serca. Ale to daje mu siłę. Uczy. I z czasem rośnie na owczarka niemieckiego, którego każdy się boi. I to on ma szacunek wywołany strachem innych. Nawet, jeśli nie ma przyjaciela. 

Na przykładzie tej alegorii chciałam pokazać, jak mniej więcej czuje się człowiek, który stracił kogoś takiego. Jak bardzo nieufny się staje, zgorzkniały i pozbawiony nadziei na to, że wokół znajdzie się ktokolwiek serdeczny. Ale takie doświadczenia, poza pewnym niszczeniem cząstki "starych nas", dodają kolejną, nową – są budulcem osób, które widzimy aktualnie w lustrze. Z każdym dniem stajemy się silniejsi, walczymy, aż w końcu pojawia się ktoś, kto pokazuje, że nasza awersja i alergiczna niechęć do przyjaźni nie powinna przesłaniać nam patrzenia na innych. Taki człowiek wyciąga do nas rękę, nawet jeśli my ją gryziemy i odrzucamy. Nie ustępuje, aż w końcu podnosimy się, rozglądamy niczym człowiek, który po raz pierwszy widzi świat dookoła. Wszystko wydaje się być inne – ludzie, budynki, pogoda. I co z tego, że leje? Można biegać w deszczu bez parasolki! Zimno? Sypie śnieg? Chodźmy razem po chodniku, wzajemnie podtrzymując się i najwyżej upadając równocześnie na twardą, lodowatą ziemię. Właśnie w takich chwilach zyskujemy przyjaciela. Takiego, który nas nie zostawi w lesie, nie oleje, nie zapomni. Prawdziwego. Jedynego. Naszego.

Julia bez Romea radzi: nie możemy płakać za straconym przyjacielem. To tylko oznacza, że dana osoba nigdy nie zasługiwała na takie miano – czy to zdradzając, czy porzucając lub w jakikolwiek inny sposób nadwerężając nasze zaufanie. Pamiętajmy jednak, by nie zamykać się na innych. By nie szukać w każdym wroga i podobieństw do osoby, która nas zraniła. Nie każdy jest skurwielem/suką bez serca. Nie każdy wbije nam nóż w plecy. A zawsze dobrze jest mieć kogoś takiego u boku. Bo nawet jeśli wszyscy by zwiedli – prawdziwy przyjaciel pozostanie z nami. Nawet, jeśli tego nie będziemy chcieli. Koniec.