Przeszłość

– innymi słowy: "gdy ciało A oddziałuje na ciało B, ciało C się nie... Wchrzania". 

Dosyć brutalny i niezwykle dosadny wstęp, ale jak się zaczyna takie tematy, to trzeba z grubej rury, ot co! Z góry ostrzegam, że poza tym kwiatkiem na górze, pewnie pojawią się i inne jemu podobne, za które przepraszam czytelników o bardzo słabych nerwach. Hugsy, lovvki i tak dalej.

Przez ostatni... Tydzień – może dwa – robiłam za kogoś w rodzaju powiernika, psychologa i księdza w jednym. Słuchałam, pocieszałam, obiecywałam pomoc i doradzałam na wszelkie możliwe sposoby, gimnastykując się tak, jak to tylko jest możliwe przy mojej (odwzajemnionej) niechęci do jakichkolwiek zajęć ruchowych. Sytuacja jest o tyle skomplikowana, że znam perspektywę tylko jednej ze stron, tej oburzonej, kobiecej, która potrzebuje odnalezienia ujścia swoich nieprzyjemnych myśli i emocji, które nią targają od czasu... No właśnie, jakiego? A od chwili, gdy właśnie ta cała przeszłość postanawia odnowić zakurzone kontakty z lubym Motyki.

Pierwsza myśl: a co jej przeszkadza? Mogą się spotykać, rozmawiać, wszystkie chwyty dozwolone, prawda? No niekoniecznie, moi mili.

Osobiście nie uznaję czegoś takiego jak "przyjaźń po zakończonym związku". Nie i koniec. Dwoje ludzi przeżyło ze sobą naprawdę wiele (czasem aż ZBYT wiele), targały nimi takie uczucia, że nie sposób jest całkowicie obojętnie się wobec siebie obchodzić. Owszem, są takie osoby, które mogą pozostać w dobrych stosunkach, aczkolwiek to bardzo rzadkie przypadki, a najczęściej do rozpadu związku dochodzi z decyzji dwóch stron – a dlaczego – to mnie już nie interesuje.

A teraz wróćmy do wcześniejszych refleksji dotyczących historii Motyki. W bardzo telegraficznym skrócie postaram się wam to przedstawić, mając nadzieję, że ktokolwiek cokolwiek z tego zrozumie. 

Panna LoNNR (Lepiej o Niej Nie Rozmawiać - przyp. red.), czyli przeszłość pana Motykowego (faceta, z którym spotyka się Motyka) odezwała się do chłopięcia na znanym wszem i wobec fejsbuczku. Doszło do wymiany zdań między nimi, jednak całkiem miłej, czego się nie powinno spodziewać w chwilach, gdy wcześniej Motykowy niekoniecznie kulturalnie się wyrażał o Pannie LoNNR. I niby wszystko miło się odbyło, pogadali sobie... No ale! Zawsze musi coś być jakieś drugie dno, prawda? 

Osobiście tego nie popieram i nie mogłabym w jakikolwiek sposób pozwolić sobie na takie zachowanie, ale cóż. To tyko moje zdanie, nie mi oceniać coś, co już się stało. Tak czy siak, Motyka przeczytała kilka wiadomości, którymi się wymienili, wpadając w pewną panikę. I oczywiście napisała do mnie, zarysowując rozmowę, z której wynikło nic innego, jak chęć odnowienia kontaktów z Panną LoNNR ze strony jej chłopaka, a także fakt, iż wykręcając się złym samopoczuciem nie przyjechał do niej, aczkolwiek zaprosił do swojego domu własną byłą. Dlaczego? Nie wiadomo. Ponoć potrzebowała się wyżalić. Tylko dlaczego prosi o rozmowę gościa, z którym była, a potem jeszcze zdradziła z nim swojego ówczesnego wtedy faceta? Nie wiadomo.

Nie dziwmy się, że Motyczka mogła się zirytować. Chociaż z drugiej strony... Może za dużo sobie dopowiadała? Może po prostu ten strach przed przeszłością i zranieniem sprawia, że przestaje myśleć w jakikolwiek sposób racjonalnie? Tylko jak wytłumaczyć fakt, iż za pierwszym razem została okłamana? I dopiero moment, w którym dała Motykowemu znać o wiedzy na temat całego tajemniczego spotkania tych dwojga sprawił, że przyznał się do tego, iż takowe miało miejsce? 

Przykładów –  poza tym u góry – jest wiele, wiele więcej. Jak chociażby Mania, która czuje awersje do wszystkiego, co związane z byłą miłością (czy tam zauroczeniem) jej lubego; począwszy od zdrobnień jakimi ją obdarza po pewne nawyki, których bidulka się nabawił będąc z tamtą jędzą (tak, nie lubiłam tępej krowy). My, kobiety, mamy to do siebie, że pragniemy być ostatnimi miłościami, kochankami, przyjaciółkami swoich partnerów. Szczególnie w chwilach, gdy zakochujemy się na zabój. I nie lubimy się dzielić. I nie tylko my. Mężczyźni również. Panowie, wyobrażacie sobie, że będąc w związku z ukochaną, nagle okazuje się, że musicie ją wypuszczać z ramion, bo ktoś inny też ma do niej prawo? Albo nie możecie sobie pozwolić na chwilę sam na sam, bo ktoś wiecznie wydzwania? 

Tak mniej więcej działa przeszłość, której nie odgrodzimy grubym murem: wraca, bardzo często mieszając w naszym teraźniejszym życiu i relacjach z aktualnymi partnerami. I nie musi robić zbyt wiele –wystarczy że jest, a nam ukochana osoba lub my mamy świadomość, że raptem kilka lat, miesięcy, tygodni  temu to ta osoba siedziała z naszym chłopakiem/naszą dziewczyną i robiła te same rzeczy, co my teraz. Cholera bierze, nie? 

Julia bez Romea radzi: Przeszłość jest niezwykle ważna dla naszego rozwoju pod względem emocjonalnym i nie tylko. To właśnie ona kształtuje nasze charaktery i sprawia, że uczymy się (lub staramy się to robić) na własnych błędach. Nieważne, czy to mowa o doborze partnerów, stylu ubierania, bądź towarzystwie w jakim przyjdzie nam się obracać – przeszłość w jakiejkolwiek postaci ma na nas wpływ. Jednak należy pamiętać o jednej, podstawowej rzeczy: nie można mieszać ze sobą czasów, czy to pod względem gramatycznym, estetycznym, ale także jakimkolwiek innym, bo to się gryzie, paskudzi wszystko i pieprzy. Dlatego przeszłość niech pozostanie przeszłością, teraźniejszość – teraźniejszością, a przyszłość pozostanie nam nieznana. Tak będzie najlepiej dla wszystkich. A zważywszy na moje uwielbienie do spoilerów, dostaniecie jeden, największy: I TAK WSZYSCY UMRZEMY.
PS. A może macie jakiś pomysł, co taka Motyka może zrobić? Piszcie w komentarzach lub na podanego niżej maila.

Zapraszam wszystkich czytelników do obserwowania bloga tam poniżej, a także do polubienia strony na fejsbuku (a to już powyżej, w zakładce "Polub!"). 

Jeśli macie jakieś pytania, problemy czy nawet chcecie pogadać – piszcie na maila: kontakt.jbr@gmail.com. Postaram się na każdego odpisać.