Fatalne wyobrażenie

– czyli w jaki sposób życiem wyimaginowanym spieprzyć sobie realne.

Długa jazda samochodem zmusza do refleksji czy się to komuś podoba, czy nie. Szczególnie w chwilach, gdy liczenie rozjechanych żabek, kotków, piesków, lisków i wielu innych zwierzęco – podobnych tworów zaczyna się człowiekowi nudzić, a radiowa playlista zatacza koła, przez co jesteśmy zmuszeni na słuchanie wszystkich, nawet tych najbardziej irytujących kawałków. Właśnie w takich chwilach rozpoczyna się wpatrywanie w spływające po szybie krople deszczu oraz rozmyślanie nad swoim marnym żywotem.

Jadąc cztery godziny, cały czas siedząc na tyłku, który najnormalniej w świecie mi zdrętwiał, byłam święcie przekonana, że to co zobaczę, będzie dla mnie niczym objawienie. Że wyjdę z tego cholernego auta i powiem: "tak, właśnie w tej chwili zmienia się całe moje życie". I wiecie co się stało? Nic. Zero. Wciąż jestem tą samą, gderliwą zołzą, którą byłam, a jedynym niuansem w moim marnym żywocie jest fakt, że znalazłam mieszkanie na czas tak wyczekiwanego studiowania (ucieczki z rodzinnego domu w celu pozornego wkroczenia w dorosłość i poznania nowych ludzi, których można irytować - przyp. red.). I właśnie w tamtej chwili doszło do mnie jedno – stworzyłam sobie obraz tego całego miasta, obmyśliłam szczegółowo plan całego pobytu, co na dobrą sprawę, odbiegało całkowicie od tego, co mnie tam spotkało. Idąc z powrotem do ciasnego auta z twardym zawieszeniem i niewygodnymi siedzeniami, zostałam zmuszona dołączyć do tego jeszcze jeden wniosek: tak nie dzieje się tylko w przypadku miejsc, ale i ludzi. Szczególnie pod względem relacji międzyludzkich.

Ręce do góry, która lub który z czytających tę paplaninę nie ma w głowie wyobrażonej osoby, która posiada tryliard lubianych przez nas cech i zero wad. A jeśli już jakieś się znajdują... To i tak traktujemy je jako coś pożądanego. No dalej. Niewielu z was, prawda?

Rozmawiając z wieloma kobietami zauważyłam, że mamy ogromne wymagania pod względem mężczyzn. Wszystko przez takiego jednego, który tkwi w naszej głowie, pokazując swoje mięśnie Apolla, urodę modela rodem z rozkładówek magazynów modowych, a najlepiej żeby jeszcze miał w sobie mnóstwo z bad boya, który względem nas będzie czuły, kochany i w ogóle ach. Przez takiego Marcela, Łukasza, Dominika, Dawida czy innego Williama (dla fanek obcokrajowców) całkowicie skreślamy ludzi znajdujących się dookoła nas. Facet może być brunetem o brązowych oczach, mieć świetny charakter, przychylać nam nieba, ale my go odrzucamy, bo czekamy na takiego blondyna z błękitnymi oczami i hollywoodzkim uśmiechem, który od razu zdobędzie nasze serca. 

Sęk w tym, że on nigdy nie przychodzi. Nie podjeżdża na białym koniu (czy tam harleyu davidsonie, jak kto woli) pod nasze okna, śpiewając miłosną serenadę, a przy okazji tłukąc każdego przedstawiciela płci męskiej, który śmie na nas spojrzeć. Spytajcie wasze matki, babki, prababki, ciotki czy inne sąsiadki, które mają mężów, uważane są za szczęśliwe, itp. Zapytajcie się ich, czy one miały w swoim życiu taki ideał, dla którego mogłyby rzucić wszystko. I czy do nich należał ich aktualny partner. Wiele machnie ręką, przegoni, ale tylko niewielka ilość stwierdzi, że marzyła o tym starym zgredzie siedzącym z piwskiem przed telewizorem. 

Tak samo jest w drugą stronę, Drodzy Panowie: dziewczynę z idealną figurą, nieskazitelną cerą, błyszczącymi włosami, itd. znajdziecie tylko w magazynach, gdzie zazwyczaj kobiety są traktowane poczwórną warstwą make-upu marki Photoshop, która sprawia, że ich ciało jest jędrniejsze, figura wspaniała, a cała otoczka sprawia, że aż nie można oderwać wzroku od tejże osoby. 

Przyznam się, że nawet ja, która aktualnie umoralnia każdego czytającego ten żałosny tekst, mam takiego swojego facecika, dla którego mogłabym i zostać fanką disco polo – chociaż... No z tym byłoby już trudno. Mam nadzieję, że aluzja zrozumiana. 

Gość ma nietypowe imię, metr dziewięćdziesiąt wzrostu, niebieskie oczy, ciemne włosy, tatuaż niczym John Mayer, a najlepiej gdyby w ogóle przypominał Henry'ego Cavilla i mówił ochrypłym, niskim głosem z dodatkiem angielskiego akcentu, którym wykorzystywałby mnie do zrobienia wszystkiego. Ale ja wiem, że jego nie ma. A nawet jeśli, gość w życiu by na mnie nie spojrzał.

Dlatego Julia bez Romea radzi: wyobrażenie naszego idealnego partnera życiowego, mieszkania, dzieci, przyszłego życia może nam towarzyszyć, owszem Jednak należy oddzielić grubą, nieprzepuszczalną krechą wyimaginowany świat od realnego, przestać kręcić nosem i rozejrzeć się. Może ten chłopak, którego mijacie codziennie na ulicy ma w sobie coś z zawadiaki, ale daleko mu do romantyka? Albo ta dziewczyna siedząca obok: jest inteligentna, aczkolwiek daleko jej do superwychudzonej modelki. Może czas przejrzeć na oczy i zdać sobie sprawę, że nasze życie to nie serial ani książka, które powinny być dla nas rozrywką, a nie drogowskazem w dalszym życiu? I może w końcu czas napisać swoją własną historię, a nie wzorować się na czyjejś wyobraźni? 

Ruszyła strona na fejsbuku. Link tutaj. Jeśli ktoś jest zainteresowany.